Auk erfðarannsókna eru gervitunglamerkingar taldar ein vænlegasta aðferðin til að skýra betur stofngerð hvala, auk þess sem hún getur gefið áhugaverðar upplýsingar um atferli og fæðuvistfræði. Aðferðin er þó mjög vandasöm tæknilega þar sem ekki er hægt að handsama dýrin og þarf því að skjóta verðmætum senditækjum úr nokkurra tuga metra fjarlægð. Staðsetning tækisins á dýrinu þarf að vera nákvæm efst á bakinu, því það er aðeins virkt þær fáu sekúndur sem það er ofansjávar í senn.

Haustferðir og vetrarstöðvar - Eins og aðrir reyðarhvalir er hrefnan fardýr en farmynstur tegundarinnar er þó nánast óþekkt. Tegundarinnar hefur orðið vart hér við land á öllum árstímum og hefur hún verið veidd allt frá mars til nóvember. Veiðarnar voru þó langmestar á sumrin og virðist hrefnan algengust á grunnsævi við landið á tímabilinu maí til september. Á árunum 2001 og 2002 voru sett gervitunglamerki á þrjár hrefnur í Skjálfandaflóa í ágúst í þeim tilgangi að kanna far tegundarinnar að hausti. Upplýsingar fengust mislengi um staðsetningar dýranna, í 2, 9 og 13 vikur. Hrefnurnar héldu sig á afmörkuðu svæði fyrir Norðurlandi, frá Skagafirði austur fyrir Langanes, svo lengi sem sendingar bárust, nema sú sem lengst sendi. Hún fór austur fyrir land um 20. október og synti rösklega suður fyrir land. Síðasta merkið frá henni barst hinn 8. nóvember um 500 sjómílur suður af landinu (sjá mynd). Hugsanlegt er að hrefnur sem halda til á íslenskum hafsvæðum við fæðunám á sumrin tilheyri fleiri en einum stofni. Auk þess að skýra erfðabreytileika hvalanna geta upplýsingar um eina eða fleiri vetrarstöðvar, þar sem mökunin fer fram, hugsanlega gefið vísbendingar um uppruna íslensku hrefnunnar í einum eða fleiri stofnum.

Til baka